W odróżnieniu od innych gatunków literackich, przypowieści ewangeliczne mają szczególny charakter, ponieważ opowiadają o Jezusie Chrystusie i Jego nauce. Obrazują znaczenie spowiedzi i pokuty, pokazują, że grzesznicy muszą zwrócić się do Boga i Jego ofiary. Wspólną cechą tych narracji jest stosowanie metafor, analogii i symbioz. Ponadto są one ułożone przez Ducha Świętego.
Uporządkowanie przez Ducha Świętego
Uporządkowanie przez Ducha Świętego w przypowieściach ewangelicznych nie ogranicza się do samej Biblii. Duch Święty prowadzi wierzących do życia według słów Jezusa. Prowadzi ich także do odrzucenia ekskluzywizmu judaizmu. Duch Święty doprowadza do ustanowienia żywej wspólnoty między chrześcijanami w Ewangelii Chrystusa.
Duch Święty jest trzecim członkiem Trójcy Świętej. Działa przez głoszenie Biblii i przez osobiste czytanie Biblii. Działa również jako świadek woli Bożej. Prowadzi też ludzi do służby w Bożej misji na ziemi.
Ewangelia Łukasza w szczególny sposób interesuje się Duchem Świętym. Opisuje Ducha na różne sposoby, m.in. jako autora pisania Pisma Świętego i medium chrztu. Opisuje też rolę Ducha w zapoczątkowaniu posługi galilejskiej.
Duch Święty był aktywny podczas chrztu Jezusa. Odegrał też znaczącą rolę w zapoczątkowaniu posługi galilejskiej. Poprowadził Filipa do eunucha etiopskiego. Inspiruje też Szczepana do zmiatania barier. Wydaje się nawet być kluczowym graczem w pierwszym ogólnomiejskim przebudzeniu. Pojawia się jako kluczowa postać w niesieniu ewangelii do poganina Korneliusza. Duch Święty jest również znaczącą postacią w Księdze Dziejów Apostolskich. Inspiruje kościół jerozolimski, aby zgodził się ze stanowiskiem misjonarzy. Zabrania też Pawłowi wstępu do pewnych regionów. Przemawia nawet podczas głoszenia kazań.
Najbardziej znaczącym działaniem Ducha w Dziejach jest dawanie świadectwa o mocy ewangelii. Duch Święty wybiera także nadzorców dla nowo narodzonych kościołów. Otwiera również drzwi dla misjonarzy. Jest aktywny we wszystkich działaniach Kościoła.
Analogie, które trafiają w sedno rzeczywistości
Niezależnie od tego, czy jesteś religijną, czy świecką duszą, twoje pedicularne gałki oczne bez wątpienia zostaną uraczone spojrzeniem na ten najnowszy dodatek do rodziny. Nie wspominając o tym, że najnowszy członek rodziny będzie prawdopodobnie oświecał rodzinę o tym, co najnowsze i najwspanialsze. Czego tu nie lubić? Poza tym, nie ma nic gorszego niż bycie na końcu odbiorcą najnowszych i najwspanialszych. Na szczęście ediorial ma swoją nazwę. Miejmy nadzieję, że następnym razem, gdy nie będziesz mógł dostać zaproszenia na rodzinną imprezę, będziesz mógł zadzwonić do najnowszego członka klanu i powiedzieć to samo z aplauzem. Wspomniany wcześniej! Jesteś członkiem rodziny, to dobrze, prawda?
Plejada wysoko postawionych, bezpłciowych i posłusznych sług to lukier na torcie. Na szczęście wyżej wymieniona jest na równi z wyżej wymienioną! Co więcej, wspomniany wyżej fesh jest nie tylko miłą niespodzianką, ale wspomniany wyżej będzie traktowany z rodzinną pieczęcią aprobaty. Na ww. feszy jesteś na ww. feszy!
Symilicje do prawdziwych przypowieści
Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy główne formy przypowieści. Są to: symiliada, przypowieść i epigram. Te trzy rodzaje są często używane zamiennie, ale wyróżniają się specyficznymi cechami.
Symilitude to urządzenie literackie stosowane przez Jezusa. Jest to opowieść porównawcza, która porównuje znane wydarzenie z prawdziwego życia do królestwa Bożego. W Ewangelii Łukasza znajduje się dwanaście symilitud.
Symiliada jest najbardziej zwięzłym typem przypowieści. Zwykle opowiada historię w czasie teraźniejszym. Jest to również forma alegorii. Jest to porównanie naturalnego stanu ludzi do królestwa Bożego.
Przypowieść natomiast jest bardziej szczegółową historią. Uczy o nawróceniu, zbawieniu i charakterze Chrystusa. Czasami opowiada o działaniu Boga w królestwie Bożym.
Tego typu przypowieści nazywane są czasem historiami przykładowymi. Przykładem może być przypowieść o bogatym głupcu. Przypowieść ta opowiada o dobrym charakterze, który należy naśladować i o złym charakterze, którego należy unikać.
Zarówno symulacja, jak i przypowieść mają na celu zmianę postaw i zachowań ludzi. Symulacja ma na celu zmianę naturalnego stanu człowieka, natomiast przypowieść ma na celu zmianę sposobu myślenia ludzi. Autor przypowieści zwykle daje podsumowanie lub wyzwanie na końcu przypowieści.
Przypowieści Jezusa są najpiękniejszymi dziełami literatury. Jednak wielu pisarzy źle zrozumiało przypowieści. Mieli tendencję do polegania na nowoczesnych metodach krytycznych, ignorując historyczne ustawienie przypowieści.
Użycie symilitudiów i przypowieści w Ewangeliach stanowi bardzo istotny czynnik ich znaczenia. Nie są one jedynie formą urządzenia literackiego stosowanego przez Jezusa, ale stanowią również istotny element nauki o królestwie Bożym.
Metafory
W Nowym Testamencie wyodrębniono różne gatunki literackie, takie jak przypowieści, symiliteracje, alegorie i bajki. W Ewangeliach występuje duża różnorodność przypowieści, w tym niektóre bliskie alegorii, a niektóre nie. W tym artykule rozważymy kilka wskazówek dotyczących wiarygodnej interpretacji ewangelicznych przypowieści.
Jednym z ważnych aspektów ewangelicznych przypowieści jest to, że są one zakorzenione w codziennym życiu. Przypowieści o właścicielu winnicy, o zaczynie i o synu marnotrawnym są przykładami. Są ilustracjami naturalnych sytuacji. Przypowieść o właścicielu winnicy jest bliższa alegorii niż przypowieść o zaczynie, która jest symilicją.
Przypowieści były opowiadane w celu wywołania reakcji słuchaczy. Przypowieść o synu marnotrawnym została opowiedziana, aby ujawnić, że Bóg chce, aby ludzie przebaczali innym, którzy mają grzechy. Została ona opowiedziana grupie pokutujących grzeszników. Została ona również opowiedziana grupie wiernych ludzi.
W przeciwieństwie do similitudes i alegorii, które są reifikacjami, przypowieści ewangeliczne są otwartymi jednostkami literackimi, które mogą być interpretowane na wiele sposobów. Należy je jednak interpretować w kontekście tekstu ewangelicznego. Ma to na celu ujawnienie celu i funkcji przypowieści.
Kolejnym aspektem, który należy wziąć pod uwagę, jest dystans historyczny przypowieści. Dystans ten ma charakter zarówno religijny, jak i społeczny. Przypowieść miała na celu ukrycie prawdy na zewnątrz i ujawnienie jej wewnątrz. Dystans historyczny obejmuje również czynniki społeczne i polityczne.
Przypowieści zostały zaprojektowane tak, aby zapewnić metaforyczną interpretację Biblii. Pozwala to na wiele interpretacji, ale nie na interpretacje dowolne. Kilka czynników pomaga zwiększyć zrozumienie przypowieści.
Wśród wskazówek dotyczących wiarygodnej interpretacji ewangelicznych przypowieści znajduje się pojęcie „przeniesienia” znaczenia. Podobne przypowieści są często używane w różnych kontekstach literackich. W zależności od kultury słuchacza przypowieść może mieć wiele znaczeń.
Ilustruje grzeszników, którzy muszą wyznać swoje grzechy i zwrócić się do Boga
Używanie przypowieści do zilustrowania swojego przesłania nie było dla Jezusa nową sztuczką. W swojej służbie używał kilku, ale te trzy są szczególnie godne uwagi. Były one sposobem na nauczenie uczniów o Bożej pasji dla zgubionych oraz o kosztach uczniostwa.
Pierwsza przypowieść to historia właściciela ziemskiego, który wysłał swoich sług do swojej winnicy. Pierwsi dwaj słudzy otrzymali szansę na zwrot z inwestycji, ale ostatni został odrzucony. Pan poprosił wtedy o zwrot swoich pieniędzy, ale sługa był tak chciwy, że dokonał odwetu.
Następna przypowieść jest bardziej złożona. Jest przykładem tego, jak Bóg działa na rzecz swojego przyjaciela. Jest to szczególnie ciekawa opowieść, ponieważ po raz pierwszy człowiek prosi o miłosierdzie. Nieco naciągane jest też twierdzenie, że przypowieść ta jest najważniejsza.
Przypowieść uczy pożytecznej lekcji. Lekcja ta jest taka, że słowo Boże jest potężną rzeczą, zdolną uczynić to, co zechce. Przypowieść mówi nam, że Bóg pomoże nam, jeśli będziemy postępować właściwie. Uczy nas również, że powinniśmy być ostrożni, aby nie nadużywać naszej wolności.
Przypowieść wspomina również o sprytnej nazwie dla pierwszego. Przypowieść mówi nam, że ziarno, które samo rośnie, ma więcej niż jedno znaczenie. Pokazuje nam również, że królestwo Boże będzie duże i różnorodne. Jest to zawoalowane odniesienie do tego, że królestwo Boże będzie rosło niepozornie wśród królestw tego świata.
Głównym punktem przypowieści jest to, że królestwo Boże będzie rosło podróżując od jednostki do jednostki. Królestwo będzie również miejscem dla osób z zewnątrz.