Niezależnie od tego, czy ktoś jest wierzący czy ateista, ważne jest, aby przyznać, że w dwudziestym pierwszym wieku rozróżnienie między czasem świeckim a czasem świętym stało się bardzo realne. Jeśli dana osoba nie jest w stanie rozróżnić między nimi, prawdopodobnie straci wiele cennych doświadczeń i relacji. W tym artykule omawiamy niektóre z powodów, dla których ważne jest, aby być świadomym tego rozróżnienia i potencjału, jaki ma ono na korzyść naszego życia.
Relatywizm moralny został podniesiony do rangi filozofii publicznej
Ogólnie rzecz biorąc, relatywizm moralny jest koncepcją filozoficzną, która sugeruje, że twierdzenia moralne są prawdziwe lub fałszywe w odniesieniu do określonego punktu widzenia. Jego początki sięgają czasów starożytnych. W XIX i XX wieku badania antropologiczne zainspirowały relatywizm moralny. W XX wieku był promowany przez Williama Sumnera, który argumentował, że słuszność moralna jest kształtowana przez lokalne obyczaje.
Istnieją dwa główne rodzaje relatywizmu moralnego: subiektywny i opisowy. Subiektywni relatywiści uważają, że większość nietolerancji na świecie wynika z absolutyzmu moralnego. To do jednostki należy określenie, co jest moralnie dobre, a co złe.
Relatywizm opisowy, z drugiej strony, twierdzi, że człowiek może być dobrym lub złym człowiekiem w zależności od kontekstu. Opiera się na idei, że jednostki mogą być złe, niekoniecznie wyrządzając krzywdę innym. Jest on krytykowany przez naukowców społecznych i filozofów, którzy twierdzą, że ignoruje on wewnętrzne konflikty. Pomija również fakt, że kultury zmieniają się w czasie.
Relatywizm subiektywny nie pada jednak ofiarą zastrzeżeń wobec relatywizmu konwencjonalnego. Dostarcza on bardziej wiarygodnych odpowiedzi na ostateczne pytania moralne. Nie jest konieczne debatowanie nad ważnością uniwersalnych zasad moralnych, aby argumentować przeciwko relatywizmowi konwencjonalnemu.
Relatywizm subiektywny pozwala ludziom samodzielnie decydować o tym, jak mają żyć. Dzieje się tak, ponieważ nie twierdzi, że moralność jest absolutna. To do jednostki należy decyzja, czy jej życie jest warte przeżycia.
„Przedpokój religijności” generuje codzienne logiki mediacji sacrum
Kilka badań próbowało uchwycić popularność popularnej religijności w kontekście latynoamerykańskim. Chociaż przeprowadzono wiele badań na ten temat, ich wyniki były mieszane. To, czy popularna religijność jest rzeczywiście modą czy nie, jest kwestią sporną. Niektórzy twierdzą, że nie jest to moda, ponieważ nadal jest częścią tkanki życia codziennego. Inni zwracają uwagę, że popularna religijność nie jest monopolem – Kościół katolicki nie jest jedyną instytucją zaangażowaną w ten proces.
Jednym słowem, w religijności ludowej nie chodzi o indywidualizację wywodzącą się z sekularyzacji, ale raczej o ponowne naznaczenie tradycji. Osiąga się to poprzez twórcze negocjacje między tym, co świeckie i święte. Popularna ceremonialność obejmuje festiwale, publiczne rytuały i środki liturgii kościelnej. Najważniejszą rzeczą, którą należy zauważyć, jest to, że popularna religijność nie została rozwiązana przez żadną pojedynczą kępę racjonalistycznych formuł.
Jednym z budzących podziw aspektów religijności popularnej jest to, że łączy ona to, co najlepsze z obu światów. Praktyczność religii ukazuje tradycję w nowym świetle. Triumwirat przywłaszczenia, rytuału i poczucia osobistej odpowiedzialności to klucze do religijnego sukcesu. „Przedpokój religijności” jest metaforą przecięcia się publicznych, prywatnych i instytucjonalnych rytuałów religijnych. „Religijność” jest więc definiowana jako fuzja starego i nowego.
Innym godnym uwagi wyczynem popularnej religijności są sprytnie ukryte multimedialne aspekty popularnego rytuału. Oprócz łączenia starego z nowym, w religijności ludowej chodzi także o szerszy obraz. Jako taka, „korytarz religijności” jest realizowany w ołtarzach. Ołtarze reprezentują podmiotowość wierzących w niezinstytucjonalizowanych przestrzeniach. Służą też jako materializacja doświadczenia religijnego w codzienności.
Ołtarze uliczne przekształcają przestrzeń publiczną w zbiorowe i wspólnotowe terytoria wiary
Na przestrzeni średniowiecza przestrzenie religijne ulegały licznym zmianom. Zmiany te wynikają z przemian teologicznych, demograficznych, społeczno-ekonomicznych i urbanistycznych. Zmiany te doprowadziły również do rozwoju nowych rytuałów, ceremonii i technologii. Te innowacje wywołały nowe praktyki, które są analizowane w tym artykule.
Jednym z przykładów najnowszej innowacji są wirtualne usługi kościelne. Nie była to powszechna praktyka w Wielkiej Brytanii, a artykuł identyfikuje niektóre z mechanizmów opracowanych przez kościoły w celu zapewnienia tych usług. W szczególności, przygląda się wykorzystaniu muzyki, aby umożliwić pokutnikom projekcję siebie z powrotem na ulice oblężonego miasta. Analizuje również „s – i m -” wirtualnych usług kościelnych.
Innym przykładem jest mapowanie duchowe. Jest to praktyka identyfikowania i mapowania najmniejszych szczegółów życia wspólnoty. Na przykład, w zagraconym sąsiedztwie, gdzie ludzie żyją w bliskich odległościach, jest to użyteczny sposób na ustalenie wyraźnych granic pomiędzy jednostkami, rodzinami i sąsiedztwem. Jest to również przydatne narzędzie w czasach sił inwazyjnych, ponieważ zmiany te często mogą pociągać za sobą jakąś formę ponownego uporządkowania.
W końcu jest to kwestia tego, co jest ważne i co jest warte dodatkowego wysiłku. W przypadku wirtualnych usług kościelnych, najważniejszą metryką jest możliwość zaangażowania się z innymi w sposób, który nie jest fizycznie zlokalizowany.
Przeżyta religijność jako alternatywa dla rozpoznania znaczenia codziennej i nieinstytucjonalnej religijności
Wykorzystując Austrian Social Survey, badanie to bada związek między religią a postawami. Stanowi podstawę do dyskusji na temat tego, w jakim stopniu przeżywana religijność może pomóc w uznaniu znaczenia codziennej i nieinstytucjonalnej religii w społeczeństwie. Opisuje również konstelację społeczno-religijną w Austrii i opisuje charakterystykę postaw religijnych w kontekście austriackim.
Respondentów badania zapytano o ich postawy wobec pięciu grup religijnych. Pytano o ich pokrewieństwo z fundamentalistycznymi stanowiskami religijnymi, rolę, jaką religia odgrywa w społeczeństwie, przekonania i praktyki religijne oraz pokrewieństwo z alternatywnymi praktykami duchowymi. Ponadto pytano o ich postawy wobec religijnych innych.
Wyniki pokazały, że osoby praktykujące religię mają pozytywny stosunek do innych osób religijnych. Są jednak mniej skłonne do akceptacji ateistów. Nie jest to bezpośrednie odzwierciedlenie ich przekonań religijnych. Zamiast tego, ich postawy wobec religijnych innych są kształtowane przez ich własne postawy wobec religii. Fundamentalizm religijny jest typem postawy religijnej, a ludzie, którzy podpisują się pod tym typem przekonań religijnych, są mniej skłonni akceptować innych religijnych ludzi.
Ponadto osoby religijne mają tendencję do mniejszej akceptacji małżeństw międzywyznaniowych. Różnice w postawach wobec osób religijnych nie są jednak tak duże w przypadku osób młodszych. Nie wynika to z tego, że młodsi ludzie częściej praktykują religię. Zamiast tego wydaje się, że młodzi ludzie są bardziej ambiwalentni wobec różnorodności religijnej.
Kościelny rok łaski ma pierwszeństwo przed tykaniem zegara
Podczas kościelnego roku łaski papież zrobił wiele interesujących rzeczy. W szczególności zachęcał wiernych chrześcijan do wyjścia na zewnątrz i prowadzenia ewangelizacji. Oprócz tego wskazał kilka ciekawych dróg dla Kościoła w przyszłości.
Najważniejszą implikacją wypowiedzi papieża jest to, że lokalni biskupi nie powinni wchodzić w drogę papieżowi w procesie podejmowania decyzji. Ponadto, papież powinien zachęcać do zdrowego procesu „decentralizacji”. Jest to szczególnie ważne w świetle możliwej roli kobiet w procesie decyzyjnym.
Rok łaski w Kościele jest żywą tradycją, która nie powinna być spychana na margines. Jako taka, Kościół nie powinien obawiać się ponownego zbadania własnych zwyczajów. Zwłaszcza zwyczaje o silnych podstawach historycznych mogą nie być już istotne dla przekazywania Ewangelii. Jednakże Kościół nie powinien się również obawiać ponownego przeanalizowania zwyczajów, które nie są bezpośrednio związane z Ewangelią. Na przykład, aby ewangelizować kraj muzułmański, Kościół może potrzebować włączyć niektóre zwyczaje wiary islamskiej.
Podczas kościelnego roku łaski niektórzy zrobią coś oportunistycznego. Na przykład, niektórzy będą mówić więcej o papieżu lub Kościele niż o Bogu lub Ewangelii. Podobnie, niektórzy będą mówić o Kościele lub najnowszym programie Kościoła, lub najnowszej łabędziej nowości.