Kilku pisarzy poświęciło swój czas na badanie wielorakich znaczeń Pisma Świętego. Należą do nich Apokalipsa, Tradycje egzegezy, Hermeneutyka mistyczna oraz Aktualne metody egzegetyczne. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują prace Georgesa Bataille’a. Jego metody badania tekstów opierały się na przekonaniu, że pisma są mistyczne i że zawierają ukryte znaczenia.
Słowo i milczenie
Mimo wszechobecności smartfonów, wciąż istnieją powody, dla których warto zamknąć usta. Biblia zachęca do tej praktyki, co bez wątpienia jest dobrą rzeczą. To uświęcona czasem tradycja.
Krótki przegląd najciekawszych wersetów Biblii pokazuje, że słowo i milczenie nie jest czymś, z czym można się potykać. W istocie, jedno z najważniejszych epokowych wydarzeń Nowego Testamentu miało miejsce w ciszy nocnej, podobnie jak złowieszcze.
Najlepszym sposobem na zamknięcie ust jest zrobienie tego w imieniu Jezusa. Jest to imię Boga, a imię Chrystusa w szczególności zajmuje szczególne miejsce w sercu Boga.
Najważniejszą częścią imienia nie jest akt mówienia, ale raczej brak mówienia. Przysłowie no man is safe jest apropos sytuacji. W kontekście biblijnym milczenie jest jedynym sposobem, w jaki człowiek może uniknąć zmiażdżenia przez powódź lub inne nieszczęście.
Najważniejszą lekcją z Biblii jest to, że nie należy polegać na własnej sile. Biblia mówi, że żaden człowiek nie przyjdzie na ratunek samą siłą, ale raczej przez czynienie dobra i posłuszeństwo Bogu. Na szczęście Bóg ma plan dla twojego życia, który nie jest kwestią szczęścia.
Biblia mówi nam, że są chwile, kiedy Bóg zaszyje bałagan, który sami z siebie robimy. On ma plan dla twojego życia i tego, które z niego uczynisz, i będzie toczył za ciebie swoje bitwy. Nie jest za późno, by zacząć brać Boga za słowo i robić to, co właściwe.
Apokalipsa
Wśród wielu znaczeń Pisma Świętego jest apokalipsa, termin używany do opisania wydarzeń końca świata. Chociaż większość ludzi zna apokalipsę jako oznaczającą Armagedon, nie jest to jedyny sposób, w jaki jest ona używana. Jest on również używany do opisania drugiego przyjścia Jezusa Chrystusa.
Apokalipsa to greckie słowo, pochodzące od łacińskiego apokalypsis, oznaczającego „odsłonięcie”, lub „ujawnienie”. Jest to termin używany do opisu wydarzeń związanych z końcem świata. Używane jest w różnych kontekstach, w tym w świętym ujawnieniu wiedzy i proroczych snach.
Apokalipsa może być również używana do opisu katastrofalnej przemocy. W Liście do Rzymian 2:5 opisuje Dzień Sądu jako „dzień gniewu”. Z Dniem Pańskim wiążą się różne oczekiwania, w tym osąd ze strony Boga. Objawienie jest jedną z najbardziej znanych ksiąg apokaliptycznych. Jest to również księga, która wyjaśnia Boże plany wobec Jezusa.
Literatura apokaliptyczna pisana jest w stylu zbliżonym do starotestamentowego proroctwa. Język jest często przesadzony, a obrazowanie ma charakter metaforyczny. Dzieła te są często inspirowane pismami Anioła lub anielskiego posłańca. Literatura ta jest zwykle napisana w formie poezji i używa rytmicznych fraz oraz przesadnego języka. Wykorzystuje również obrazowanie w celu przedstawienia sądów Bożych.
Literatura apokaliptyczna jest również często inspirowana przez Ducha Świętego w wizjach. Wizje te są często prorocze i służą do ujawnienia prawdy o niebie i ziemi. Wizje te często dotyczą końca świata.
Literatura apokaliptyczna często zawiera również symbole, które mają zachęcić wyznawców Boga w trudnych czasach. Symbole te mogą mieć na celu pomóc chrześcijanom uniknąć prześladowań lub mogą reprezentować ideę, która jest bardziej rozważna i ukryta w symbolice.
Tradycje egzegezy
W całej historii egzegezy pojawiały się pytania dotyczące sposobu podejścia do tekstu pisanego i jego wyjaśniania. Egzegeza jest wieloaspektową praktyką, która rozwijała się we wszystkich trzech tradycjach abrahamowych. Niezależnie od tego, czy była to tradycja żydowska, chrześcijańska czy muzułmańska, zajmowała się znaczeniem historii zbawienia, kanonem i ekspresją. Teorie hermeneutyczne odgrywają jednak we współczesnej egzegezie znacznie mniejszą rolę niż w czasach średniowiecza.
W rzeczywistości najbardziej efektywna egzegeza jest prostym ćwiczeniem w korzystaniu z Pisma Świętego. Biblia służy nie tylko jako niezrównane źródło autorytetu, ale także jako źródło wiedzy. Biblia jest „płótnem”, w które „owinięty” jest Chrystus. Chrześcijanin szuka w Piśmie Świętym Słowa Chrystusa.
Egzegeza służyła również jako środek negocjowania relacji między praktykami egzegetycznymi, uczonymi i większą tradycją. Obejmowało to praktykę fizyczną, taką jak fizyczne przygotowanie manuskryptów i kopiowanie. Obejmowało również teoretyczną refleksję nad tym, jak techniki i metody egzegetyczne były przekazywane kolejnym pokoleniom.
Jednak w epoce przednowożytnej uważano, że egzegeza stanowi przeszkodę w odkrywaniu prawdziwego znaczenia Biblii. W rezultacie egzegeza była często polemicznym konfliktem między konkurującymi tradycjami teologicznymi. W niektórych przypadkach alegorie były przejrzystymi rekwizytami dla przestarzałych doktryn. Niemniej jednak, egzegeza zawsze była opracowywana na liniach błędów konfliktu polemicznego.
Przemysł egzegetyczny został ukształtowany przez wpływ protestantów zaangażowanych w bezsprzecznie niepodważalny ostateczny autorytet Pisma Świętego. Przejawiało się to w rozwoju solidnego korpusu komentarzy i interpretacji biblijnych. Ten dorobek obejmuje ponad tysiąc lat.
Przemysł egzegetyczny został również ukształtowany przez wpływ uczonych, którzy przesuwali granice egzegezy. Należy do nich Michael Roberts, który badał poetów patrystycznych późnego antyku. Pokazał on, jak złożone narracje mogą być konstruowane przez poetów, którzy mieli kulturę skryptową.
Hermeneutyka mistyczna
W XX wieku potwierdzono znaczenie mistycznej hermeneutyki Pisma Świętego. Ta dziedzina nauki stara się odnieść wydarzenia biblijne do współczesnego życia. Ma również na celu ustalenie etycznych lekcji płynących z Biblii.
Hermeneutyka to termin, który odnosi się do procesu przekazywania wiadomości. Obejmuje zagadnienia interpretacji tekstów, a także analizę uwarunkowań kulturowych, egzystencjalnych i historycznych. Jest to proces, który polega na dogłębnym zrozumieniu środowiska kulturowego i umysłu autora.
Słowo hermeneutyka wywodzi się od greckiego słowa oznaczającego interpretatora. Hermeneutyka Pisma Świętego została opracowana przez Ojców greckich. W tym okresie przed interpretatorem postawiono zadanie dokładnego zrelacjonowania myśli klasycznego autora. Interpretator miał zniwelować dystans między autorem a czytelnikiem, zwiększając w ten sposób zrozumienie tekstu.
Hermeneutyka jest procesem krytycznym, który obejmuje dogłębne zrozumienie języka i jego relacji z ludzkim umysłem. Obejmuje również filozoficzną analizę tego, jak język odnosi się do ludzkiego rozumienia. Jest to proces, który jest niewyczerpany w swoim źródle znaczeń.
Hermeneutyka została podzielona na cztery szkoły: dosłowną, moralną, alegoryczną i mistyczną. Każda szkoła stosuje swój własny zestaw hermeneutyki.
Hermeneutyka została wykorzystana do zrozumienia symbolicznego języka Pisma Świętego. W XIX wieku opracowano nowy system interpretacji. Nazwano go Compendium hermeneuticae profana. Napisał go Johann August Ernesti w 1699 roku.
Hermeneutyka potwierdziła również znaczenie mitów w rozumieniu tekstów. W starożytnej mitologii greckiej rolę interpretacyjną przypisywano bogu Hermesowi. Był on pośrednikiem między bogami a człowiekiem oraz między człowiekiem a językiem.
Aktualne metody egzegetyczne
W próbach zrozumienia wielorakich znaczeń Pisma Świętego rozwijane są obecnie różne metody egzegetyczne. Niektóre z tych metod są starożytne, inne zaś nowe. Niektóre z nowszych podejść zmieniły sposób, w jaki studiujemy Biblię. Celem tych metod jest uczynienie znaczenia tekstów biblijnych bardziej dostępnym dla współczesnych czytelników.
Metoda historyczna jest najbardziej znaną z metod egzegetycznych. Rzuca ona światło na procesy historyczne, które dały początek tekstom biblijnym. Podejście to ma jednak swoje ograniczenia. Nie wystarcza do odpowiedzi na pytanie, jak powstał tekst. Nie bierze też pod uwagę innych możliwych znaczeń tekstu.
Metoda naukowa zyskała znaczenie w badaniu tekstów starożytnych. Jej początki sięgają krytyki źródeł. Do studiów biblijnych wprowadził ją szwajcarski językoznawca Ferdinand de Saussure. Dzięki niej udało się odkryć prawdziwą naturę Biblii, w tym jej źródło i przesłanie.
Jedną z najbardziej użytecznych metod jest analiza narracyjna. Dzięki niej możemy badać związki między historycznym kontekstem tekstu a jego współczesnym znaczeniem. Proces ten może nam również pomóc w radzeniu sobie z trudnymi przejściami.
Inną metodą jest analiza synchroniczna. Jest ona również przydatna w pracy egzegetycznej. Najlepsze jest to, że można ją stosować zarówno do tekstów starożytnych, jak i współczesnych.
Nauki o człowieku, w tym psychologia i antropologia, również mogą być ważnym przyczynkiem do zrozumienia tekstów biblijnych. Wielu egzegetów uznało te dyscypliny za pomocne w interpretacji Biblii.
Nowszym osiągnięciem są badania egzegetyczne z udziałem kobiet. W wielu przypadkach egzegeza feministyczna opiera się na argumentach ex silentio. Argumenty te są często słabe i mogą powodować skłonność do tendencyjnej interpretacji.